“Εξελίξεις” στο μέτωπο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης..

Στα μέσα της τελευταίας εβδομάδας έγινε γνωστή από τα μμε η πρόθεση της κυβέρνησης και του πα.σο.κ να συζητηθεί το θέμα της αναθεώρησης του άρθρου 16 στις 13 του Δεκέμβρη. Το κράτος με τη συνηθισμένη πρακτική του δεν ανακοίνωσε ξεκάθαρα τί προτίθεται να κάνει (αν τελικά το ζήτημα θα μπει στο τραπέζι τον Ιανουάριο ή τώρα), επέλεξε να “κόψει διαθέσεις” διοχετεύοντας πληροφορίες στον τύπο. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι μακριά η ώρα που η κυβέρνηση θα ζητήσει την ενισχυμένη πλειοψηφία της βουλής να πάρει θέση υπέρ του περάσματος του άρθρου 16 στο πακέτο των αλλαγών για την επόμενη -αναθεωρητική- βουλή.

Ας πάμε λίγο πίσω..

Τον Μάιο-Ιούνιο είχαμε ορίσει όλοι όσοι συμμετείχαμε στο κίνημα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ως νίκη (βασικά) την απόσυρση του νέου νόμου-πλαισίου και τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16. Το μαζικό κίνημα, η εκπεφρασμένη και η έμπρακτη αντίθεση στις επιταγές κράτους-κεφαλαίου κατάφερε να μην περάσει η ψήφιση του νέου νόμου-πλαισίου για κάποιους μήνες, το ίδιο και για τη συζήτηση για το άρθρο 16. Η μετατόπιση, όμως, στο χρόνο της ψήφισης του νόμου-πλαισίου για μετά το Γενάρη ΔΕΝ συνιστούσε νίκη, δεν πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Οι πολιτικές οργανώσεις που ήθελαν να είναι (και σε μεγάλο βαθμό ήταν) η “φωτισμένη πρωτοπορία” θέλησαν να κεφαλοποιήσουν κάποια πράγματα μέσα από το κίνημα. Βάφτισαν λοιπόν την αναδίπλωση του κράτους από τη δυναμική αντιπαράθεση με το κινητοποιούμενο κόσμο, νίκη και έστειλαν τον περισσότερο κόσμο σπίτι του δίνοντας “ραντεβού” για Σεπτέμβρη-Νοέμβρη.

Ήρθε ο Σεπτέμβρης και εν μέσω εξεταστικών τα άτομα που κινητοποιήθηκαν πρίν το καλοκαίρι δεν κατέβηκαν πάλι στους δρόμους. Οι “πρωτοπορίες” δεν θέλησαν εσκεμμένα και από πολιτικό σχεδιασμό να μην αναζωπυρωθεί ότι σβήστηκε τον Ιούνιο. Τελικά η ριζοσπαστικοποίηση όσων συμμετείχαμε στις διαδικασίες του κινήματος δεν ήταν αυτή που θα θέλαμε. Δεν μπορεί να μετρηθεί με ποσοτικούς όρους αλλά είναι φανερό ότι οι μάζες που συγκροτήσαμε το κίνημα του Ιούνη, δεν ξεφύγαμε και σε μεγάλο βαθμό μείναμε στάσιμοι στις λογικές της ανάθεσης και της αδράνειας. Αφού δεν καταφέραμε να σπάσουμε την λογική του ανέξοδου αγώνα, αφού αναλωθήκαμε στο πώς δεν θα χαθούν οι εξεταστικές και δεν περάσαμε στο περιεχόμενο του αγώνα μας, ήρθαμε να πληρώσουμε το τίμημα βλέποντας την απουσία διάθεσης για νέο γύρο αγώνα, τη λεγόμενη δεύτερη φάση του κινήματος μας.

Μέχρι πρόσφατα-προ των “εξελίξεων”-συγκεκριμένες αριστερές παρατάξεις/οργανώσεις καθ ησύχαζαν τον κόσμο διατυμπανίζοντας ότι είναι μακριά η ώρα για να ξεκινήσουμε πάλι να κατεβαίνουμε στους δρόμους, να κλείνουμε τις σχολές. Αυτό ήρθε να συστρατευθεί άριστα με τις συστημικές δυνάμεις εντός των πανεπιστημίων και διευκόλυνε το κράτος να μας φέρει στο σημείο που είμαστε σήμερα.

Πού βρισκόμαστε σήμερα..

Αυτή τη στιγμή εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι τίποτα δεν θυμίζει το κλίμα του Μάη-Ιούνη. Πολύ λιγότεροι είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι που βρίσκονται σε κατάληψη, και υπάρχει διάχυτο το αίσθημα της απαισιοδοξίας που καλλιεργείται από αριστερά και δεξιά. Πια όμως τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει. Πιστεύουμε ότι θα πάψουν να περνούν οι φωνές εφησυχασμού και ανάσχεσης-μετάθεσης του αγώνα για “μετά”/”όταν είναι ο καιρός”. Ο καιρός είναι τώρα, να αρχίσουμε να βάζουμε μπρος για δυναμικές κινητοποιήσεις. Οι λόγοι εναντίωσης στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση της παιδείας είναι εδώ και είναι εντονότεροι πια. Έχουμε σε καθαρή θέα το κράτος-κεφάλαιο να μπαίνει στη διαδικασία της θεσμικής κατοχύρωσης της νέας πραγματικότητας στο χώρο της παιδείας.

Έχουμε γνώσει των περιορισμένων μας δυνάμεων του κινήματος στη τωρινή συγκυρία, αναγνωρίζουμε ότι θέλει λίγη δουλειά ακόμα για να συσπειρωθούμε πάλι και να υπερασπιστούμε τα κοινωνικά κεκτημένα μας. Το έλλειμμα οργάνωσης, την έλλειψη μαζικότητας να την αναπληρώσουμε με την έμπρακτη αντίθεση μας, με την κοινωνική-πολιτική βία στο δρόμο. Στη μαζικότερη πορεία των φοιτητών τα τελευταία χρόνια στις 8 Ιούνη στη Μητροπόλεως έξω από το υπ. παιδείας, επιλέξαμε να συγκρουστούμε και φάνηκε ότι η πολιτική βία επικοινωνείται αφού απενοχοποιήθηκε στη συνείδηση αρκετών συμμετεχόντων στο κίνημα και στηρίχθηκε από πλατιά μαζα, η βία έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα του κινήματος de facto.

Το στοίχημα λοιπόν θα παιχτεί στο δρόμο..

Την Τετάρτη 13 Δεκέμβρη θα συνεδριάζουν στη βουλή και για το άρθρο 16. Να ακουστεί η έμπρακτη αντίθεση μας στις επιταγές του κράτους κεφαλαίου, η “αντιπολίτευση” δεν θα είναι θεσμική. Η αντιπαράθεση δεν θα είναι μέσα από κανένα “κοινωνικό διάλογο” που θέλει να διεξάγει το κράτος. Η μάχη θα είναι στο δρόμο.

· Να μην αφήσουμε κανένα να τρέφει αυταπάτες για το πότε, ο αγώνας είναι τώρα.

· Όλοι/ες στη Γ.Σ του Σ.Φ την Τρίτη 12 Δεκέμβρη.

· Ολοι/ες στο δρόμο στην Αθήνα 13 Δεκέμβρη. Να μάθουν να μας φοβούνται.

Η γενική συνέλευση του συλλόγου φοιτητών που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 31-10 ΄΄υΐοθέτησε΄΄ το πλαίσιο της ΔΑΠ, της καθεστωτικής παράταξης με συγκεκριμένο ρόλο μέσα στο πανεπιστήμιο, την αναπαραγωγή και διάχυση του λόγου της κυβέρνησης μέσα στο φοιτητικό σώμα. Έστω και με μικρή διαφορά ψήφων ο σύλλογος ΄΄αποφάσισε΄΄ να μη προχωρήσει σε κινητοποιήσεις ενάντια στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Σαν αυτόνομη πρωτοβουλία δεν αποδεχόμαστε και δε νομιμοποιούμε ένα τέτοιο αντιδραστικό πλαίσιο, επειδή απλά δεν πιστεύουμε ότι οι φοιτητές έχουν κοινά συμφέροντα και ούτε βέβαια η σφραγίδα του συλλόγου φοιτητών από μόνη της νομιμοποιεί τέτοιες αποφάσεις. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο καλούμε όσους εναντιώνονται στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στο σημερινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.

Συμμετέχουμε στο δίκαιο αγώνα των μαθητών και των δασκάλων, γιατί η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αφορά όλο το εκπαιδευτικό σύστημα και επιδρά βέβαια σ’ όλο το σύστημα, αφού οι βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν είναι αποκομμένες η μία απ’ την άλλη, αλλά άμεσα συνδεδεμένες. Γιά το λόγο αυτό, ο αγώνας μας είναι κοινός στη βάση του. Ακόμη, πιστεύουμε πως είναι πολύ σημαντικό το να συμπορευτούμε μαζί με τους μαθητές και τους δασκάλους για να πάρει πλέον ο αγώνας πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα.

Παράλληλα βέβαια προωθούμε και τα δικά μας αιτήματα. Η οριστική απόσυρση του νέου αντιδραστικού νόμου-πλαισίου και η μη αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι οι δύο βασικότερες διεκδικήσεις αυτή τη στιγμή. Ο νέος νόμος-πλαίσιο, που αναγκάστηκε η κυβέρνηση να καθυστερήσει την ψήφισή του μετά τις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος τον ιούνη, επιφέρει την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών καθώς προβλέπει συγκεκριμένο χρόνο φοίτησης και αριθμό εξετάσεων σε κάθε μάθημα. Επίσης επαναπροσδιορίζει την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου, αυτής της πολύ σημαντικής κατάκτησης του λαού, αφού πλεόν και οι καταλήψεις θα θεωρούνται παράνομες. Ακόμη, με την αναθεώρηση του άρθρου 16 ανοίγει ο δρόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και μη κρατικών που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, γεγονός που θα επιφέρει ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση και την πλήρη υποταγή των δημόσιων πανεπιστημίων στις ανάγκες της αγοράς.

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ

Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3-11, 12.00 ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Κατάσταση στην εκπαίδευση. Ο χώρος της εκπαίδευσης από τον περασμένο Μάιο και μετά βρίσκεται σε αναβρασμό. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που προωθούνται από το πολιτικό κατεστημένο προκάλεσαν τη δημιουργία ενός κινήματος που εναντιώθηκε στην αντιδραστικότητα και υπερασπίστηκε τις κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων του παρελθόντος. Κίνημα που ξεκίνησε με τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και συνεχίστηκε με απεργίες δασκάλων, καθηγητών και καταλήψεις των σχολείων από τους μαθητές. Το πανεκπαιδευτικό αυτό κίνημα δεν πρέπει να σβήσει αντιθέτως να ενδυναμωθεί και να γιγαντωθεί.

Το πολιτικό σκηνικό στα πανεπιστήμια. Η άμεση δημοκρατία είναι απωλεσμένη έννοια για το φοιτητόκοσμο, κατάσταση στην οποία συναινούν η πλειονότητα των αριστερών παρατάξεων. Ο διαμεσολαβητικός ρόλος που διαδραματίζουν οι παρατάξεις (καθεστωτικές και μη) ανάμεσα στους φοιτητές-ψηφοφόρους και την υπόλοιπη κοινωνία προωθεί την έννοια της ανάθεσης των διαδικασιών σε κάποιους, λίγους, ΄΄ειδικούς΄΄. Πρέπει να γίνει κτήμα του καθενός η συναίσθηση της ευθύνης για την υλοποίηση αποφάσεων που στήριξε. Με αυτόν τον τρόπο και μόνο με αυτόν μπορεί να δημιουργηθεί ένα κίνημα ακηδεμόνευτο, αντιαναθετικό, πραγματικά προοδευτικό και επικίνδυνο για το κατεστημένο, πέρα από απόλυτες κομματικές ή παραταξιακές ταυτότητες. Ένα κίνημα που θα έχει αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά και θα καταδεικνύει την ισότητα όλων στη λήψη και υλοποίηση αποφάσεων.

Γενικές συνελεύσεις. Το ενιαίο συνδικαλιστικό όργανο των φοιτητών είναι προβληματικό από τη φύση του, Θεωρητικά εκφράζει τα κοινά συμφέροντα των φοιτητών, τα οποία όμως δεν υπάρχουν μια και οι φοιτητές δεν αποτελούν κοινωνική τάξη. Εκτός αυτής της φυσικής ανομοιομορφίας, η γενική συνέλευση έχει καταλήξει να είναι μη αμεσοδημοκρατική αλλά απλά μία εκλογική διαδικασία με ιεραρχικές δομές, πράγμα που οδηγεί σε κηδεμονία και καθοδήγηση αγώνων. Παρ’ όλα αυτά όμως είναι ένα μέσο απεύθυνσης στο σύνολο των φοιτητών, όπου ο καθένας μπορεί να παρεμβαίνει προσωπικά ή συλλογικά

Πέραν αυτού η γενική συνέλευση είναι μια καλή βάση για τη δημιουργία και τη δυνάμωση ριζοσπαστικών κινηματικών διαδικασιών, χρησιμοποιούμενη ως όργανο πρόκλησης ρωγμών και δημιουργίας μετώπων πάλης. Βέβαια μακροπρόθεσμος στόχος είναι η δημιουργία άλλων οργανωτικών δομών, αυτόνομου συνδικαλισμού και όχι ενιαίου, κάτι όμως που είναι ακόμα μακριά λόγω της κοινωνικής πραγματικότητας στην ελλάδα.

Εκλογές, Όργανα συνδιοίκησης. Τασσόμαστε υπέρ ενός καθαρά αντιεκλογικού προσανατολισμού, πέρα από την έννοια της αντιπροσώπευσης την οποία οι εκλογές εκφράζουν και κατά της λογικής ‘μέτρησης και σύγκρισης’ δυνάμεων. Άλλωστε όπως έδειξε και η πολύ πρόσφατη ιστορία, σε περίοδο κινήματος οι εκλογικοί συσχετισμοί συντρίβονται. Όσον αφορά τα όργανα συνδιοίκησης, αυτά είναι διαχειριστές μιας προβληματικής κατάστασης μέσα στα πανεπιστήμια, δοσοληψίας μεταξύ καθηγητών και φοιτητών και πάλι υπό τη λογική των παραταξιακών ‘δυνάμεων’. Είναι αντιδραστικά όργανα, τα οποία καταφέρνουν να στρεβλώνουν και να ωραιοποιούν την κατάσταση στα πανεπιστήμια.

Δράσεις. Λόγω της μη αποδοχής της γενικής συνέλευσης σαν όργανο που εκφράζει κοινά συμφέροντα πιστεύουμε πως δε χρειάζεται η νομιμοποίηση κινητοποιήσεων ή δράσεων από εκπροσώπους συμφερόντων αντίθετων αυτών της πλειονότητας των φοιτητών. Η νομιμοποίηση εξασφαλίζεται μόνο από τη μαζικότητα και όχι από τη σφραγίδα οποιουδήποτε θεσμικού οργάνου. Έτσι κι αλλιώς η έννοια της νομιμότητας χρησιμοποιείται από κυβερνήσεις κατά το δοκούν και αυτό φάνηκε το Μάη όπου οι φοιτητές που ψήφιζαν τις καταλήψεις χαρακτηρίστηκαν μειοψηφίες. Αυτό δε σημαίνει πως δε στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις αποφάσεις δυναμικές που παίρνει ο σύλλογος φοιτητών αν και εφόσον αυτές παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη. Οι δράσεις μας όμως θα αποτελούν και προσπάθειες να κρατηθούν ψηλά αγώνες που παρακμάζουν, όπως θα επιχειρούμε να πυροδοτήσουμε αγώνες, τους οποίους η νωθρότητα του συλλόγου και των παρατάξεων καθιστά ανύπαρκτους.

Το σχήμα. Ως αυτόνομο σχήμα παίρνουμε αποφάσεις των κινήσεών μας μέσα από ανοιχτές, σε όλους τους φοιτητές, συνελεύσεις. Στόχος μας είναι η δημιουργία κινηματικών ρωγμών και η αντίσταση στο υπάρχον. Η παραγωγή ενός δυναμικού πολιτικού λόγου πέρα από κομματικές ταυτότητες και ιεραρχίες που θα οδηγεί σε κινήματα ακηδεμόνευτα. Δεν επιθυμούμε να συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές αντιτιθέμενοι στη λογική της αντιπροσώπευσης και του χωρισμού των φοιτητών σε οδηγούς και ακόλουθους. Δε συμμετέχουμε στα όργανα συνδιοίκησης όργανα που αποτελούν θεσμικά μέσα συνδιαλλαγής φοιτητών και καθηγητών, όπου οι φοιτητές συμμετέχουν παραταξιακά, αναλογικά με τα εκλογικά ποσοστά τους.

Τώρα όσον αφορά τις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου φοιτητών και τη συμμετοχή μας σε αυτές έχουμε να πούμε τα εξής: όπως προαναφέραμε οι φοιτητές δεν έχουν ενιαία συμφέροντα. Τελική στοχοθέτησή μας είναι η δημιουργία αυτόνομων αγωνιστικών συνδικάτων στους φοιτητές που θα δρουν έξω από τους επίσημους συλλόγους. Έχουμε όμως χρέος ως αγωνιστές να μη δρούμε ξεκομμένοι από την πραγματικότητα, αλλά να βλέπουμε τις συνθήκες. Συνεπώς παρεμβαίνουμε στις θεσμικές γενικές συνελεύσεις και αναλόγως την περίπτωση καταθέτουμε πλαίσιο ή όχι.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Πριν ένα χρόνο περίπου ο σύλλογος φοιτητών εναντιώθηκε στην απόφαση του πρύτανη να προκηρύξει διαγωνισμό για τη λέσχη, να τη δώσει δηλαδή στον Χούτο, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια η σίτιση πήγαινε με απευθείας ανάθεση στο ΕΙΝ. Υπερασπίστηκε ο σύλλογος ένα κοινωνικό κεκτημένο, τη δημόσια και δωρεάν σίτιση. Μετά από δυναμικούς αγώνες κατάφερε να σπάσει αρκετούς διαγωνισμούς και πέτυχε τελικά η λέσχη να παραμείνει στο ΕΙΝ μετά και από νομοθετική ρύθμιση. Όλα αυτά βέβαια δεν άρεσαν στις πρυτανικές αρχές, αφού το κράτος έχει δείξει από καιρό την πρόθεσή του να αποσυρθεί από τις λειτουργικές δαπάνες των πανεπιστημίων. Γι’ αυτό και ο τότε πρύτανης προσπάθησε στο πρόσωπο του Λ.Μπέτση να ποινικοποιήσει τους αγώνες του συλλόγου για το δικαίωμά μας στη δημόσια και δωρεάν σίτιση, ακολουθώντας τον Χούτο στις μηνύσεις. Ο Χούτος βέβαια μήνυσε και ολόκληρο το σύλλογο, κάτι που δε θα μπορούσε προφανώς να κάνει ο πρύτανης. Και δεν είναι μόνο αυτή η μήνυση προσπάθεια ποινικοποίησης των συλλογικών αγώνων, είναι και η αντίστοιχη δίωξη φοιτητών στην Κομοτηνή, μετά από καταλήψεις στην πρυτανεία, τους οποίους κάλεσε ο πρύτανης για ένορκη διοικητική εξέταση.

Την περασμένη Τετάρτη υλοποιήθηκε η απόφαση του συλλόγου, το χτίσιμο του γραφείου του αντιπρύτανη Καραμπίνη. Βλέποντας τη μαζικότητα της δράσης (γύρω στα 80 άτομα), ο αντιπρύτανης πήρε όλους τους υφισταμένους του και κλείστηκε στο γραφείο του θέλοντας να κάνει τον φυλακισμένο ήρωα. Τα άτομα που ήταν εκεί αποφάσισαν να μη του το επιτρέψουν, αλλά να τον ωθήσουν απλά με τα σώματά τους έξω απ’ το γραφείο, πράγμα που έγινε. Συνέχισε ακόμη κι έξω απ’ το γραφείο του να παραδίδει μαθήματα νομιμότητας και δημοκρατίας την ίδια στιγμή που ο ίδιος δεν αποδεχόταν αποφάσεις του συλλόγου φοιτητών, την ίδια στιγμή που ο ίδιος μη αποδεχόμενος συλλογικούς αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της λέσχης έχει μηνύσει φοιτητή απ’ τον οποίο ζητάει 200.000 ευρώ και ένα χρόνο φυλάκιση. Συνοδοιπόροι του βέβαια και αρκετοί καθηγητές που δε νομιμοποιούν συλλογικές αποφάσεις, όπως και οι παρατάξεις της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ, οι οποίες ενώ δεν καταψήφισαν στη συνέλευση το ψήφισμα που προέβλεπε τη συγκεκριμένη δράση, έσπευσαν αμέσως να συμπαρασταθούν στον Καραμπίνη βλέποντας την έκταση που πήρε το θέμα. Θερμός υποστηρικτής του αντιπρύτανη και ο ΄΄δημοσιογράφος΄΄ Παπαδόπουλος στον οποίο στηρίχτηκε ο Καραμπίνης για να υποβάλλει τη μήνυση. Μέσα από την εκπομπή του την ώρα του χτισίματος ζητούσε να μπεί η αστυνομία στο πανεπιστήμιο(!!!), αλλά και τις επόμενες μέρες στην εφημερίδα του δε δίστασε να κατονομάσει δημόσια φοιτητές που διακρίνονταν σε φωτογραφίες την ώρα του χτισίματος. Με τέτοιους ανθρώπους συνδιαλέγεται ο αντιπρύτανης.

Και βρήκαν όλοι αφορμή να εναντιωθούν στο άσυλο. Οι συλλογικές δράσεις σαν κι αυτή δεν συνιστούν καταπάτηση του ασύλου. Αντίθετα το άσυλο το καταπατούν οι καθηγητές που έχουν μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε εργαστήριο προσωπικού κέρδους, μέσα από τα ερευνητικά προγράμματα, το καταπατούν όσοι τοποθετούν κάμερες στον χώρο του πανεπιστημίου, το καταπατούν οι ιδιωτικές εταιρείες φύλαξης(σεκιούριτι) που έχουν εισχωρήσει σε πολλούς πανεπιστημιακούς χώρους και γίνονται και μάρτυρες κατηγορίας σε καταλήψεις όπως έγινε στην Κομοτηνή. Αυτοί καταπατούν καθημερινά το άσυλο.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Τα προηγούμενα νομοσχέδια για την αξιολόγηση, τη δια βίου εκπαίδευση, το Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π., τα οποία πέρασαν στην πλάτη του φοιτητικού κινήματος, άνοιξαν το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την παιραιτέρω υποβάθμισή της. Ο νέος αντιδραστικός νόμος-πλαίσιο και το άρθρο 16 έρχονται απλά να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα που έχει απομείνει στο πανεπιστήμιο.Βρισκόμαστε πλέον ένα βήμα από τον ενταφιασμό της δημόσιας-δωρεάν παιδείας. Όλα αυτά όμως δεν έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία, αρκεί να γυρίσουμε λίγο πίσω το χρόνο.

Η Διακήρυξη της Μπολόνια έχει θέσει συγκεκριμένους στόχους για την εκπαίδευση στην Ευρώπη. Ο πλέον βασικός είναι η σύγκλιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης των ευρωπαικών χωρών ώστε να δημιουργηθεί ένας <<Κοινός Ευρωπαικός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης>> (ΚΕΧΑΕ) με σκοπό την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαικής οικονομίας έναντι της Αμερικάνικης και της οικονομίας των χωρών της Άπω Ανατολής. Οι εκπαιδευόμενοι-αυριανοί εργαζόμενοι- πρέπει να είναι απόλυτα προσαρμοσμένοι στις ανάγκες της αγοράς, ΄΄ελαστικοί΄΄ και πειθήνιοι, πρόθυμοι να εκπαιδεύονται για όλη τη ζωή τους ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες των επιχειρήσεων και φυσικά χωρίς να έχουν ποτέ εξασφαλισμένη δουλειά, αλλά ευρισκόμενοι σε έναν διαρκή ανταγωνισμό με τους άλλους εργαζόμενους. Τέτοιους εργαζόμενους έρχονται να εκπαιδεύσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η υποβάθμιση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες απ’ τη μεριά του κράτους έχει ξεκινήσει από την υπογραφή της συνθήκης της Μπολόνια με συγκεκριμένο στόχο, αυτό που βιώνουμε σήμερα. Σχολεία και πανεπιστήμια με άθλια υλικοτεχνική υποδομή, απαράδεκτα συγγράμματα και άλλα. Την ίδια στιγμή όμως που το κράτος υποβαθμίζει την εκπαίδευση, έρχεται το ίδιο να δώσει τη «σωτήρια» λύση: η βάση του 10 στη δευτεροβάθμια και ο νόμος-πλαίσιο μαζί με την αναθεώρηση του αρθρου 16 στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προφανώς και η αναδιάρθρωση αφορά όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Προλειαίνοντας το έδαφος για την ιδιωτική εκπαίδευση, η κυβέρνηση θέσπισε το 10 ως ελάχιστο βαθμό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αφήνοντας έξω απ’ αυτήν τους μισούς υποψήφιους φέτος. Ο ανταγωνισμός δηλαδή μεταξύ των μαθητών έχει πλέον μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, η ανάγκη για φροντιστήρια είναι επιτακτική και όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες να προχωρήσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και γι’ αυτούς που έμειναν απ’ έξω όμως υπάρχουν ΄΄λύσεις΄΄. Είναι οι διάφορες ιδιωτικές σχολές, κολλέγια, προσεχώς και πανεπιστήμια απ’ όπου θα μπορεί ο καθένας με την οικονομική δυνατότητα βέβαια, να αποκτήσει ένα πτυχίο. Βλέπουμε δηλαδή την ένταση των ταξικών φραγμών στο πέρασμα απ’ τη δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Όσον αφορά την ανώτατη εκπαίδευση, η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, πέρα απ’ την ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, θα επιφέρει και την περαιτέρω υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και βέβαια την πλήρη υποταγή τους στις ανάγκες της αγοράς, αφού για να μπορούν οι πτυχιούχοι τους να ανταγωνιστούν τους αντίστοιχους των ιδιωτικών, πρέπει να είναι απόλυτα εξειδικευμένοι και στείροι τεχνοκράτες. Με το νέο νόμο-πλαίσιο επέρχεται πλήρης εντατικοποίηση των σπουδών: Συγκεκριμένος χρόνος φοίτησης(ν+ν/2), αποβολή από το φοιτητικό σώμα μετά την τέταρτη αποτυχημένη προσπάθεια σε ένα μάθημα είναι δύο απ’ τις διατάξεις του νόμου με στόχο τον περιορισμό του ελεύθερου χρόνου των φοιτητών, του χρόνου που αφιερώνουν στις κοινωνικές τους δραστηριότητες, του χρόνου που τους απομένει για να ζήσουν. Ακόμη, έχουμε τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του ασύλου αφού ακόμη και οι καταλήψεις θα θεωρούνται παράνομες, γιατί εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, όμως το πανεπιστημιακό άσυλο,το οποίο είναι μια σημαντική κατάκτηση του λαού, θεσμοθετήθηκε για να προασπίζει τους κοινωνικούς αγώνες.

Θεωρούμε πολύ σημαντικό το να αντισταθούμε στα νέα αντιδραστικά μέτρα που προωθούνται. Κι αυτό όχι γιατί μας αρέσει το σημερινό πανεπιστήμιο, αλλά είναι υποχρέωσή μας να υπερασπιστούμε κοινωνικά κεκτημένα. Η δημόσια-δωρεάν εκπαίδευση είναι κεκτημένο κοινωνικών αγώνων. Υπερασπιζόμενοι βέβαια το δημόσιο πανεπιστήμιο δε σημαίνει ότι δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε, επαναπροσδιορίζοντας καταρχήν την έννοια του δημοσίου. Το δημόσιο πανεπιστήμιο σε μία πραγματικά προοδευτική κοινωνία πρέπει να είναι αυτόνομο από το κράτος, άμεσα ελεγχόμενο από τους πανεπιστημιακούς και τους εκπαιδευόμενους και έμμεσα ελεγχόμενο από τους πολίτες μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις τους. Έτσι μόνο μπορεί να επιτευχθεί η αποσύνδεση των πανεπιστημίων από την αγορά, μια πραγματικά δημοκρατική παιδεία.Όλα αυτά βέβαια συνεπάγονται έναν αγώνα ενάντια στο υπάρχον σύστημα, έναν αγώνα επιθετικό πέρα από τα αμυντικά αιτήματα ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, τα οποία είναι πολύ σημαντικά. Εξάλλου, ο αγώνας των φοιτητών δεν πρέπει να είναι μονοδιάστατος, ούτε αποκομμένος απ’ τους αγώνες άλλων κοινωνικών ομάδων όπως οι μαθητές, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, κ.τ.λ.

Οι κινητοποιήσεις του Ιούνη έδειξαν ότι η κυβερνητική αδιαλλαξία δεν είναι άκαμπτη. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να καθυστερήσει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά όχι να τις αποσύρει οριστικά το οποίο είναι ο στόχος μας. Είναι η ιδανική στιγμή να συμπορευτούμε πλέον με τους αγώνες της υπόλοιπης εκπαιδευτικής κοινότητας, ώστε να αποκτήσουν οι αγώνες πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα και να γίνουν ακόμη πιο μαζικοί, με την κατάληψη να είναι το πιο δυνατό μέσο διεκδίκησης. Σταματόντας την κανονική ροή της ζωής στο πανεπιστήμιο, έχουμε πλέον τη δυνατότητα να θέσουμε τους δικούς μας όρους, όχι μένοντας απλοί θεατές σ’ αυτήν την κανονικότητα, αλλά διαμορφώνοντας τους δικούς μας όρους ζωής. Βασικό στοιχείο βέβαια για την επίτευξη των στόχων μας είναι η αυτονόητη ανάγκη συνεχούς και μαζικής συμμετοχής στις δραστηριότητες του συλλόγου και αποφασίζοντας αμεσοδημοκρατικά ως αυτόνομα υποκείμενα και όχι σαν οπαδοί κάποιων κομμάτων.

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΦΟΙΤΗΤΩΝ