Η αριστερά φέρει και αυτή ευθύνη γιατί όχι μόνο συναινεί αλλά επιδίωκει και προβάλλει σαν πρώτιστης σημασίας αντιπαράθεση του "φοιτητικού κινήματος" την εκλογική διαδικασία, όταν είναι γνωστό ότι οι εκλογές σημαίνουν επιστροφή στην κανονικότητα και φυσικό όριο σε τυχον κινητοποιήσεις. Αν έχεις πραγματικό στόχο την ανατροπή ενός νόμου, είτε αυτός έχει να κάνει με το ασφαλιστικό είτε με το εκπαιδευτικό, δεν αναγνωρίζεις καμία αναγκαιότητα για εκλογές υψώνοντας κινηματικά "αναχώματα". Όσο για αυτούς που επικαλούνται ότι οι εκλογές είναι μια μάχη στην οποία πρέπει να συμμετέχουμε καθώς αποτυπώνουν τους κοινωνικούς - πολιτικούς συσχετισμούς που υπάρχουν στη κοινωνία και εν προκειμένω στο φοιτητικό χώρο έχουμε να αντιπαραθέσουμε το ότι όπως αποδεικνύεται από την ιστορία -ακόμα και από την πιο πρόσφατη- όταν ξεσπά ένα κίνημα και όσο διαρκεί αυτό οι υποτιθέμενοι συσχετισμοί (οι οποίοι είναι και δυσμενείς για την ανάπτυξη αντιστάσεων) συντρίβονται. Ο κινητοποιούμενος κόσμος δεν συσπειρώνεται πίσω από εκλογικά αποτελέσματα αλλά γύρω και βάσει των αναγκών του, που τον οδηγούν στο δρόμο του αγώνα. Συνιστώσες ολόκληρες του κινήματος αντιστρέφουν την πραγματικότητα θεωρόντας ότι τα εκλογικά αποτελέσματα και οι αλλαγές τους προηγούνται των αλλαγών των συσχετισμών στη κοινωνία. Και οι αλλαγές αυτές στην κοινωνία έρχονται μέσα από πάλη, όχι εκλογική, αλλά συνολική.

Οι φοιτητικές εκλογές και τα θεσμικά όργανα ιστορικά..

Εξετάζοντας τις φοιτητικές εκλογές ιστορικά, παρατηρούμε ότι στο τέλος της επταετίας και κυρίως μετά την μεταπολίτευση όπου ο φοιτητόκοσμος είχε μετατοπιστεί στα αριστερά, στα θεσμικά όργανα (ΔΣ, ΕΦΕΕ) κυριάρχησαν αριστερές δυνάμεις. Από το 75 ως το 77 με την επιχείρηση της καραμανλικής κυβέρνησης για την εισαγωγή ενός αντιδραστικού νόμου-πλαισίου στα πανεπιστήμια, το φοιτητικό κίνημα σηκώνει ανάστημα, με τα θεσμικά όργανα να υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις (ακόμα και αν σε αυτά κυριαρχούν συστημικές αριστερές δυνάμεις). Προχωρόντας χρονικά, με την εδραίωση του κοινοβουλευτισμού εμφανίζονται οι πρώτες σκληρές αντιθέσεις του φοιτητικού κινήματος με τα θεσμικά όργανα. Το 79 οι φοιτητοπατέρες αναγκάζονται να συρθούν στο χορό των κινητοποιήσεων απέναντι στο νόμο 815 πάλι, και οι απεργοσπαστικές λογικές τους και ο εκτωνοτικός "αγώνας διαρκείας" (βλέπε άψυχες συγκεντρώσεις) που προέτασσαν, συνετρίβη μπροστά στη λογική και πρακτική του τότε φοιτητικού κινήματος που από τις ΓΣ αποφάσιζε καταλήψεις διαρκείας. Το 82-83 με κυβέρνηση Πα.Σο.Κ. ψηφίζεται ο ν.1268 για τα ΑΕΙ με τις αντιδραστικές διατάξεις που περιελάμβανε ο 815 να μην υπάρχουν. Είναι η πρώτη φορά που το τριτοβάθμιο όργανο των φοιτητών, η ΕΦΕΕ, συμμετέχει στη διαμόρφωση νόμοσχεδίου φέρνοντας στο προσκήνο τότε τη λογική της συνδιοίκησης και της "διαχείρισης" που οδήγησε αναπόφευκτα στη νομιμοποίηση της κρατικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια. Μόλις το 87 η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ βγαίνει εκλογικά νικήτρια και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Μέσα στο κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου έχει ήδη καλλιεργηθεί από τα Δ.Σ. και την ΕΦΕΕ ο ατομισμός και η ανάθεση. Τα ΔΣ όμως και οι εκλογικοί συσχετισμοί δεν σημαίνουν τίποτα όταν ο κόσμος αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις του και αποκτά συνείδηση, διαμορφώνει πλαίσιο πάλης κατεβαίνει στο δρόμο και διεκδικεί. Αυτό είναι αυταπόδεικτο γιατί ακόμα και με κυριαρχία της "δεξιάς" στα θεσμικά όργανα κινηματικές ρωγμές συνεχίζουν να δημιουργούνται. Όποτε όμως το φοιτητικό κίνημα μπήκε σε λογική "διαλόγου" με το κράτος, "επαναπροσδιορισμού των στόχων" του, και "αποτύπωσης στις εκλογές" έχασε, και έχασε τραγικά. Ας αναρωτηθούμε τί ρόλο θα έπαιζε στο περασμένο κίνημα που συμμετείχαμε η ΕΦΕΕ με αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα αν οι φοιτητές δεν την είχαν αποκαθηλώσει από όργανο τους, να σκεφτούμε τί ρόλο θα παίζαν τα Δ.Σ. αν το φοιτητικό κίνημα τα σεβόταν. Ό,τι ακριβώς κατάφερε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ στον εργασιακό χώρο σαν εγγυητής κοινωνικής ειρήνης, που ακριβώς δυό μέρες μετά το συλλαλητήριο των 150.000 (συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΜΕ) υπέγραψε αυξήσεις 1-2 ευρώ. Φτανεί λοιπόν πια με τη νομιμοποίηση των εκλογών και των θεσμικών οργάνων.

Η ανάθεση σκοτώνει την διάθεση, συνειδητή αποχή!

Το κάλεσμα μας για συνειδητή εκλογική αποχή δεν έρχεται μόνο του αποκομμένο από το υπόλοιπο πλαίσιο που προτάσσουμε για πράξεις αντίστασης και αντεπίθεσης. Η συνειδητή εκλογική αποχή ως πράξη αντίστασης μπορεί να ξεπεράσει το όριο της "αξιοπρεπούς στάσης" και να αποκτήσει ουσιαστική σημασία, μόνο όταν συνοδεύεται από μια ενεργή συμμετοχή στους αγώνες λόγω και έργω, την παρέμβαση μέσα στους κοινωνικούς χώρους, τη συμβολή στη προσπάθεια διάνοιξης κινηματικών ρωγμών ενάντια στις επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου. Στα μέσα Απρίλη ξεκινούν και πάλι απεργίες σε πολλούς κλάδους για το ασφαλιστικό και τις συμβάσεις, ο νόμος-πλαίσιο ψηφισμένος περιμένει εφαρμογή. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας όλοι, να είμαστε στο δρόμο.

Ακόμα μια φορά μετά τα ‘εκπαιδευτικά’ γινόμαστε μάρτυρες των ίδιων πάνω-κάτω γεγονότων. Οι αγώνες ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση σε ‘συνολικό’ πλαίσιο, δηλαδή τόσο απέναντι στα σύγχρονη επίθεση αλλά συνάμα και απέναντι στους νόμους Ρέππα-Σιούφα, σιγά-σιγά σβήνουν και μένουμε στη διεκδίκηση στα κλαδικά, ενάντια σε νέες υπουργικές αποφάσεις. Οι απεργίες σταμάτησαν, οι φωνές έπαψαν, οι δρόμοι επέστρεψαν στην ‘κανονική’ τους λειτουργία. Αποτυγχάνουμε και πάλι να δημιουργήσουμε ένα κίνημα ριζοσπαστικό, διεκδικητικό.

Η ανάθεση των αγώνων σε ‘ειδικούς’ γι ακόμα μια φορά έπαιξε τον καταλυτικό της ρόλο. Οι εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους δεν κατάφεραν να εμπιστευθούν τα σωματεία τους και σύρθηκαν πίσω από τη ΓΣΕΕ. Μια ΓΣΕΕ που στις 27-3 υπέγραψε με τα αφεντικά τη νέα διετή σύμβαση εργασίας με εξευτελιστικές αυξήσεις (κάτω του πληθωρισμού φυσικά). Αυτός και ο ρόλος της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ, να απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς και να κατευθύνει-συγκρατεί τους απεργούς-κινητοποιούμενους εργαζόμενους εντός ‘αστικής νομιμότητας’.

Ίδιος και ο ρόλος της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Ας μην ξεγελιόμαστε με τα τερτίπια εντυπωσιασμού των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Σκοπός τους από την αρχή άλλωστε ήταν η κάρπωση των αγώνων των εργαζομένων. Ούτε η πρόταση δημοψηφίσματος ούτε η πρόταση μομφής προς την κυβέρνηση έγιναν για να πέσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο παρά μόνο για την κατασκευή ενός ψευδούς αγωνιστικού προφίλ που θα φέρει τις ψήφους των ‘αγανακτισμένων’ και ‘εξοργισμένων’ με την κυβέρνηση. Άλλωστε οι δυνάμεις των ίδιων κομμάτων δεν έκαναν τίποτα το ουσιαστικό το δρόμο του αγώνα, στον οποίο και δε βρίσκονται βέβαια. Εκεί που βρίσκονται είναι στις συμφωνίες κυρίων μεταξύ ΓΣΣΕ και ΣΕΒ, στις κομματικές ομιλίες των εργατοπατέρων, στις συγκεντρώσεις-κηδείες, στα κομματικά τους συνέδρια.

Όπως κίνηση εντυπωσιασμού θεωρούμε και την πρόταση καταλήψεων λίγο πριν τις φοιτητικές εκλογές. Εκλογές που προγραμματίστηκαν πριν καν τελειώσει η μάχη του ασφαλιστικού. Δεν νοούνται αγωνιστικές αποφάσεις και κινητοποιήσεις με αμετάκλητη ημερομηνία παύσης, θέτοντας ως φυσικό όριο αυτών τις εκλογές. Παρόλα αυτά θα στηρίξουμε τέτοια πρόταση αν διατυπωθεί στο μέτρο που αυτή διασφαλίζει την συνδιαμόρφωση πολιτικού λόγου και κοινή δράση όσων φοιτητών επιλέξουν να παρέμβουν στην κοινωνία, τόσο για το ασφαλιστικό όσο και για τα εκπαιδευτικά. Γιατί πιστεύουμε στην αλληλεγγύη ανάμεσα στους κοινωνικούς χώρους, να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε-συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις εργαζομένων. Οι νόμοι ανατρέπονται και μετά την ψήφισή τους. Ο ρόλος μας ως φοιτητές δεν είναι απλά αυτός των αλληλέγγυων στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αλλά αυτός των ενεργά συμμέτοχων. Είτε μέσω του συλλόγου φοιτητών χρησιμοποιώντας ως όπλα μας την κατάληψη, την πορεία, την αντιπληροφόρηση, την παρέμβαση σε χώρους εργασίας είτε μέσω πρωτοβουλιών με εργαζόμενους είτε δείχνοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Στο μέτωπο του εκπαιδευτικού τώρα βλέπουμε την εντατικοποίηση, την πειθάρχηση, την επίθεση στο άσυλο, την εισχώρηση του ιδιωτικού κεφαλαίου στο πανεπιστήμιο ως κύριους στόχους της κυβέρνησης. Όλα όσα για τα οποία γεννήθηκε το φοιτητικό κίνημα, όλα όσα έθεσε ως αιχμές και προσπάθησε να αντιπαλέψει, συμπυκνώνονται στον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό και στα τετραετή οικονομικά προγράμματα που κατατέθηκε στη σύνοδο των πρυτάνεων στην Κομοτηνή. Σύσταση πειθαρχικών συμβουλίων, φύλαξη ΑΕΙ, ορισμός του ενεργού φοιτητή, κατανομή κονδυλίων σύμφωνα με την ‘κατηγορία’ της κάθε σχολής, έρευνα από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Για να καταφέρουμε να νικήσουμε, να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είτε αυτές εκφράζονται με νομοσχέδια είτε με εσωτερικούς κανονισμούς, πρέπει να καταφέρουμε να συνδέσουμε τα δύο μέτωπα, το εργασιακό και το εκπαιδευτικό. Να δημιουργήσουμε ένα κίνημα πραγματικά διεκδικητικό, πραγματικά επικίνδυνο.